sg. pl.
nominativo ásahus ásahusat
acusativo ásahusa ásahusaid
genitivo ásahusa ásahusaid
ilativo ásahussii ásahusaide
locativo ásahusas ásahusain
comitativo ásahusain ásahusaiguin
esivo ásahussan
Eanet sojahanhámit →

ásahus (subst.)

sg. pl.
nominativo ásahus ásahusat
acusativo ásahusa ásahusaid
genitivo ásahusa ásahusaid
ilativo ásahussii ásahusaide
locativo ásahusas ásahusain
comitativo ásahusain ásahusaiguin
esivo ásahussan
Eanet sojahanhámit →
ásahus Sátnehistorjá → (Ii gávdno teakstakorpus dán gillii)
  • ásahus subst. sg. nominativo

Juoga ii doaimma?

Jus fuobmát meattáhusa, de berrešit váldit oktavuođa minguin. Čilge čuolmma ja muital guđe neahttalohkki dahje mobiilatelefovnna don geavahit, ja maid ledjet ohcame go fuobmájit váttisvuođa.

ásahus lea vejolaččat dán sáni hápmi:

Der/h Sátnehistorjá → (Ii gávdno teakstakorpus dán gillii)
  • avledning: -h verb transitiv imperativo tercera persona singular
ásahit Sátnehistorjá → (Ii gávdno teakstakorpus dán gillii)
  • ásahit verb transitiv imperativo tercera persona singular
ásahus Sátnehistorjá → (Ii gávdno teakstakorpus dán gillii)
  • ásahus subst. sg. nominativo
ássat Sátnehistorjá → (Ii gávdno teakstakorpus dán gillii)
  • ássat verb intransitiv