lihkadus (subst.)
- (subst.) rørelse; åndelig bevegelse
Juoga ii doaimma?
Jus fuobmát meattáhusa, de berrešit váldit oktavuođa minguin. Čilge čuolmma ja muital guđe neahttalohkki dahje mobiilatelefovnna don geavahit, ja maid ledjet ohcame go fuobmájit váttisvuođa.
lihkadus lea vejolaččat dán sáni hápmi:
- Der/d
-
- avledning: -d verb imperativ 3.p.ent.
- lihkadit Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
-
- lihkadit verb intransitiv imperativ 3.p.ent.
- lihkadus Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
-
- lihkadus subst. ent. nominativ
- lihkkat Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
-
- lihkkat verb intransitiv