Neahttadigisánit

cancut lea vejolaččat dán sáni hápmi:



presens (odne) preteritum (ikte)
1.p.ent. (mun) canccun cancon
2.p.ent. (don) canccut cancot
3.p.ent. (son) cancu canccui
1.p.tot. (moai) canco canccuime
2.p.tot. (doai) cancubeahtti canccuide
3.p.tot. (soai) cancuba canccuiga
1.p.flt. (mii) cancut canccuimet
2.p.flt. (dii) cancubehtet canccuidet
3.p.flt. (sii) cancot canco
presens nektingsform
(odne in) cancco
preteritum nektingsform
(ikte in) cancon
perf.partisipp
(lean) cancon
imperativ 2.p.ent.
(til en) cancco
imperativ 2.p.tot.
(til to) cancu
imperativ 2.p.flt.
(til flere) cancot
Eanet sojahanhámit →

cancut (verb)

presens (odne) preteritum (ikte)
1.p.ent. (mun) canccun cancon
2.p.ent. (don) canccut cancot
3.p.ent. (son) cancu canccui
1.p.tot. (moai) canco canccuime
2.p.tot. (doai) cancubeahtti canccuide
3.p.tot. (soai) cancuba canccuiga
1.p.flt. (mii) cancut canccuimet
2.p.flt. (dii) cancubehtet canccuidet
3.p.flt. (sii) cancot canco
presens nektingsform
(odne in) cancco
preteritum nektingsform
(ikte in) cancon
perf.partisipp
(lean) cancon
imperativ 2.p.ent.
(til en) cancco
imperativ 2.p.tot.
(til to) cancu
imperativ 2.p.flt.
(til flere) cancot
Eanet sojahanhámit →
cancut Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
  • cancut verb intransitiv infinitiv
  • cancut verb intransitiv
  • cancut verb intransitiv imperativ 1.p.flt.
  • cancut verb intransitiv indikativ presens 1.p.flt.

Juoga ii doaimma?

Jus fuobmát meattáhusa, de berrešit váldit oktavuođa minguin. Čilge čuolmma ja muital guđe neahttalohkki dahje mobiilatelefovnna don geavahit, ja maid ledjet ohcame go fuobmájit váttisvuođa.

Váldde oktavuođa

Váldde oktavuođa

cancut lea vejolaččat dán sáni hápmi:

cancut Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
  • cancut verb intransitiv infinitiv
  • cancut verb intransitiv
  • cancut verb intransitiv imperativ 1.p.flt.
  • cancut verb intransitiv indikativ presens 1.p.flt.
Der/NomAg
  • avledet handlernomen subst. flt. nominativ