lihkahus (subst.)
- (subst.) sinnsbevegelse; (subst.) rørelse; religiøs ekstase
Juoga ii doaimma?
Jus fuobmát meattáhusa, de berrešit váldit oktavuođa minguin. Čilge čuolmma ja muital guđe neahttalohkki dahje mobiilatelefovnna don geavahit, ja maid ledjet ohcame go fuobmájit váttisvuođa.
lihkahus lea vejolaččat dán sáni hápmi:
- Der/h
-
- avledning: -h verb transitiv imperativ 3.p.ent.
- lihkahit Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
-
- lihkahit verb transitiv imperativ 3.p.ent.
- lihkahus Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
-
- lihkahus subst. ent. nominativ
- lihkkat Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
-
- lihkkat verb intransitiv