liiba (subst.)
- (subst.) sjanse; (subst.) høve
- (mulighet) (subst.) anledning
Juoga ii doaimma?
Jus fuobmát meattáhusa, de berrešit váldit oktavuođa minguin. Čilge čuolmma ja muital guđe neahttalohkki dahje mobiilatelefovnna don geavahit, ja maid ledjet ohcame go fuobmájit váttisvuođa.
liiba lea vejolaččat dán sáni hápmi:
- Li Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
-
- Li subst. egennavn ent. illativ fokuspartikkel -ba
- liiba Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
-
- liiba subst. ent. nominativ