gohčodit (verb)
-
(verb) kalle;
(verb) betegne
- Mánát mat ledje hávdáduvvon vihatkeahtes eatnamii ja gopmahalle, sin gohčodedje eahpáražžan.
- Barn som ble begravd i uinnviet jord og som spøkte, ble kalt for utburd.
Juoga ii doaimma?
Jus fuobmát meattáhusa, de berrešit váldit oktavuođa minguin. Čilge čuolmma ja muital guđe neahttalohkki dahje mobiilatelefovnna don geavahit, ja maid ledjet ohcame go fuobmájit váttisvuođa.
gohčodit lea vejolaččat dán sáni hápmi:
- Der/d
-
- avledning: -d verb infinitiv
- avledning: -d verb indikativ presens 1.p.flt.
- avledning: -d verb indikativ presens 3.p.flt.
- avledning: -d verb indikativ preteritum 2.p.ent.
- gohčodit Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
-
- gohčodit verb transitiv infinitiv
- gohčodit verb transitiv indikativ presens 1.p.flt.
- gohčodit verb transitiv indikativ presens 3.p.flt.
- gohčodit verb transitiv indikativ preteritum 2.p.ent.
- gohččut Sátnehistorjá → Oza buot hámiid teavsttain →
-
- gohččut verb transitiv